سرزمین پهناور ایران آکنده از شگفتیهای بسیاری است. کوههایی که از دشتها بر آمده اند و سر بر ابرها کشیده اند. جنگلهائی که پیکر کوه ها را در حریر سبز پیچیده اند. شنزارهایی که با تازیانه توفان در بیابانها سرگردانند. شوره زارهائی که آئینه دار آفتاب هستند. در آن سوی کوههای البرز ابرهای ایثارگر می بارند و در این سوی کوهها دریائی گسترده که طوفان موج بر موج شن و نمک پدید می آورند. آسمان بر زمین بخیل و زمین خالی از گیاه است.
افتادن پرتو خورشید در آبهای خزر به همان اندازه زیبا می باشد که بر آمدن آن پرتو نورگستر از دریاچه ی نمک خور .
بر ساحل کویر نمک
آنجا که راه به بن بست میرسد
خور آرمیده است .
(برگرفته از کتاب بر ساحل کویر نمک)
کهن دیاری که در مرکز ایران زمین واقع شده و چونان نگینی درخشان در دشت کویر میدرخشد.
در کتب جغرافیای قرن چهار و پنج چون اشکال العالم، احسن التقاسیم، صوره الارض، مسالک و ممالک و غیره فقط از سه روستای منطقه خوروبیابانک یعنی جرمق (گرمه)، بیادق(بیاذه) و ارابه (ایراج) تحت عنوان سه ده یاد شده است.
ناصر خسرو در سال 444 هجری با نام بردن از گرمه و پیاده (بیاضه) مجموع آبادیهای منطقه را دوازده پاره دیه میداند اما از آنها نام نبرده است. از عهد سلجوقی تا اواخر دوره فتحعلی شاه خوروبیابانک جزء یزد بود. در سال 1240 به ایالت سمنان پیوست. در سال 1336 قمری ضمیمه خراسان و سیستان و طبس شد. از سال 1301 تا 1305 ولایتی مستقل به شمار میرفت و از این سال بار دیگر به سمنان و یزد ضمیمه شد. در سال 1327 با شهرستان شدن نایین از یزد جدا و به صورت بخشی از شهرستان نایین به استان اصفهان پیوست. در سال 1388 بخش خوروبیابانک از نائین منفک و به شهرستان ارتقاء یافت.
درباره این سایت